ஆண்குறி மையப்புனைவைச் சிதைத்தப் பிரதிகள் -4
சுகந்தி சுப்ரமணியன் – தாழற்றுத் திண்டாடும் மனக்கதவு
| குட்டி ரேவதி |
http://koodu.thamizhstudio.com/thodargal_14_4.php
 |
பெண்கள் ஏன் கவிதை எழுத வருகிறார்கள் ஏன் நாவல், சிறுகதைகளை பெரும்பான்மையும் தேர்ந்தெடுத்துக்கொள்வதில்லை? என்ற கேள்விக்குப் பலமுறைகள் பதிலெழுதியும் நிறைவுறாத இலக்கிய இடைவெளிகள் இன்னும் இன்னும் இருந்து கொண்டே இருக்கின்றன. சுகந்தி சுப்ரமணியனிடம் அதற்கான முழுப்பொருளையும் உணர்ந்ததுபோல் தோன்றிற்று. குடும்பம் என்பதை, பெண்கள் தாங்கள் ஒளித்து வைத்திருக்கும் ‘தாலியைப்’போன்று மறைத்து வைத்துக் கொண்டாடும் மனநிலையிலிருந்து வெளிப்பட்டுத் தன் குரலை வெளிப்படுத்துவதற்குச் சரியான மொழியைக் கவிதை தான் தருகிறது. குடும்பத்தின் சிக்கலான தருணங்கள், அசெளகரியங்கள், அவமானங்கள் என்னவாயினும் வெளிப்படுத்த இயலாத, வாய்ப்பிலாத பொழுது கவிதை தான் அவற்றைப் பூடகமாகவும் அதே சமயம் வெளிப்படுத்தும் ஆசுவாசத்துடனும் வழங்குவதற்கு ஏற்றதாக இருக்கிறது, என்பதை சுகந்தி சுப்ரமணியன் கவிதைகள் நிரூபிக்கின்றன. ஏற்கெனவே உடல் அரசியலை முன்வைக்கும் நேரடியான கவிதைகளுக்குப் பழக்கமான நம் வாசகர்களுக்கு, சுகந்தியின் கவிதைகளை உயர்த்திக் கூறுவதாகத் தோன்றலாம். ஆனால், என்னளவில் குடும்பம் என்ற பெண்ணின் மீதான நேரான ஒடுக்குமுறை ஆயுதத்தை இவ்வளவு துல்லியமான காட்சியாக எவருமே எடுத்துவைக்கவில்லை என்பதே இவரது கவிதைகளை நான் முன்மொழியும் காரணம். அதுமட்டுமன்றி, நவீன உடலரசியல் மொழிக்கு முன்பாக, இவ்வரசியலுக்கும் மொழியைத் திறந்து கொடுத்த கவிஞர்களில் முக்கியமானவர் சுகந்தி சுப்ரமண்யன். இவரது கவிதைகளை வாசிக்காமல் நவீனப் பெண் கவிதைகளை வாசிக்க நேர்கையில் பெண் கவிதையின் சாதனை ஏதோ தற்காலத்தியது போன்று தோன்றும் அபாயம் இருக்கிறது.
1988 –ல் அன்னம் வெளியீடாக வந்த ‘புதையுண்ட வாழ்க்கை’ எனும் இவரது கவிதைத் தொகுப்பும், 2003-ல் பதிப்பான ஒட்டுமொத்தக் கவிதைகளின் தொகுப்பான ‘மீண்டெழுதலின் ரகசியம்’ எனும் தொகுப்பும் எவ்வளவு எதிரெதிரான அதே சமயம், ‘புதையுண்ட வாழ்க்கையி’லிருந்து ’மீண்டெழுதலின் ரகசியத்தை’க் கண்டறிந்திருப்பதையும் பாருங்கள். இது இத்தொகுப்புகளின் தலைப்பளவில் மட்டுமல்ல, ஒவ்வொரு கவிதையும் தனித்த அளவிலும் அளவிடமுடியாத துயரத்தைச் சித்தரித்தப் பின்னர், ஒரு மீட்சியைப் பாடி முடிகிறது. அது தன்னளவிலேனும் சாத்தியப்படுகிறதா என்ற அக்கறையுடயதாயும் இருக்கிறது.
எழுத்து
ஆயுதம் தாங்கிய வீரன்
தன் படையுடன் செல்கையில்
கவனம் பிசகாது
அடியெடுத்து வைக்கிறான்.
அவன் பாதங்கள்
எலும்பெண்ணிச் செல்கின்றன
கடவுள்களின் நாமங்களினூடாக.
என்ற கவிதையைப் போல வெகுசில கவிதைகள் தாம் தன் சூழலுக்கு, அதாவது குடும்பம் என்னும் நான்கு சுவர்கள் வரையறுக்கப்பட்ட பிரக்ஞையிலிருந்து வெளியே செல்வதுடன், அர்த்தங்கள் அடுக்கிய கவித்துவம் உடைய கவிதைகளாக இருக்கின்றன.
கண்களுக்குள் காட்சிகள் நிறைந்து போனதால்
இமைக்கமுடியாமல்
தத்திப் பறக்கும் சிறுகுருவி போல்
எனதுள்ளம்.
என்றாலும் அவர் ஆளுமை என்பது குடும்பத்தை நிர்வகிக்கும் ஆளுமையாகத்தான் அவருடைய எல்லா கவிதைகளிலும் தொடர்ந்து ஒலிக்கிறது. அவரது உணர்வெழுச்சி குடும்பத்தின் அதிகாரச் சிக்கல்களையும் சமரசங்களையும் தன் வழியே தீராமல் எழுதிக்கொண்டே செல்கிறது. வேறுபட்ட கதாபாத்திரங்கள், மாமியார், கணவன், பாட்டி, தங்கை, இரவல் கேட்டு வரும் பக்கத்து வீட்டுப் பெண்கள், கருத்தில் மாறுபட்டாலும் நெருங்கிய வேற்றுமதத் தோழிகள், வயிற்றில் கருவுண்ட குழந்தை, கட்டிலில் படுத்திருக்கும் குழந்தை, குழாயில் நீரடிக்கச் சிரமப்படும் தான், அவருக்கு உதவி வாளியில் சந்தோசமாய் நீர்வழியச் செய்யும் தெருச் சிறுவன், அவனை
அதட்டி இழுத்துச் செல்லும் அவன் அம்மா என மத்திய தர வர்க்கத்தினரின் அன்றாடத்தை நிறைக்கும் கதாபாத்திரங்கள் தொடர்ந்து இவர் கவிதைகளின் உள்ளும் புறமும் இயங்கிக்கொண்டே இருக்கின்றனர். கணவனும் குழந்தையும் வெளியே சென்று விட்ட அன்றாடப் பகல் நேரங்களின் மெளனத்தைச் சிந்தனைகளுடன் கழிக்கும் பெண்ணாக மாறிய இவர், ‘தெரியாதவை, உணராதவை எல்லாவற்றிலும் பாதுகாப்பில்லா பயமும் சந்தோசமும்’ தான் ‘தான்’ எனப் பதிவு செய்கிறார். அதே சமயம், குடும்பம் என்னும் அமைப்பால் புறக்கணிக்கப்பட்ட பிச்சைக்காரர்கள், குருட்டுப் பெண்களும் இவர் நினைவு வெளியில் உலவுவதைக் கவனிக்கலாம்.
மாதவிடாய், கருவுறுதல், பிரசவ வேதனை போன்ற பெண்ணின் உடலுக்கேயான உடலியங்கியல் நிகழ்வுகளைப் பேசுபொருளாக்கும் ‘உடலரசியல் காலத்திற்கு முன்னமேயே எழுத்தில் கருத்தின் சாரம் குறையாமல், கவனம் குலைக்கும் உத்தி இல்லாமல் முன்வைத்தவர்.
பெண்ணுடல் நிகழ்வுகளிலேயே மிகவும் சமூக இறுக்கம் உடையது பிரசவம் தான். பெண்ணுடலின் இயல்பான நிகழ்வாயும், இயற்கையின் மிக முக்கிய தருணமாயும் உணரப்படவேண்டிய பிரசவம், பிரசவ அறைகளில் பெண்ணுடலின் மீதான சாபமாயும், பெண் மருத்துவர் மற்றும் செவிலியராலேயே அது அருவறுப்பாயும் அதன்வழியாக, பிரசவ இயக்கத்திற்கு உள்ளாகும் பெண் அச்சமுறுவதாயும் இருக்கிறது. இன்று வரை, இதன் சிக்கல்கள் மருத்துவமனை வளாகங்களில் பெருகிக்கொண்டே இருக்கின்றன. பல நேரங்களில், பிரசவ அறைகள் மனநோய் விடுதிகளாகத் தான் என் மருத்துவப் பணி அனுபவங்களில் தென்பட்டிருக்கின்றன.
மெல்ல வந்து கொண்டு
இருந்தது வலி.
பக்கத்து தடுப்பின் வழியே
சின்ன முனகலும், அழுகையும்.
பிரசவ அறையை விட்டு
வெளியே மெளனமாய் நடுப்பகல்
அந்தப் பெண்ணுக்கு சிசேரியனாம்
சிஸ்டர்கள் பேச்சு கேட்டதும்
மெல்ல விழித்து அனுதாபமாய்
ஐயோ என்றேன்.
அடுத்தது நீ என்றாள்.
நர்ஸ் ஒருத்தி.
என் வலியைச் சொல்லுகையில்
அனுதாபப்பட பக்கத்து
படுக்கைக்காரி இருப்பாள்
மெல்லச் சரிந்தேன்
பயத்துடன்.
அறை
அறை மிகவும் பாதுகாப்பாக இருக்கிறது
கோடைகாலம் குளிர்காலம்
எதுவும் பாதிக்காத வகையிலிருக்கிறது.
எனக்குத் தேவையானதை அறைக்குள்ளே பெறுகிறேன்.
இந்த அறை
எனது எதிர்ப்புகளை அலட்சியப்படுத்துகிறது.
உனது அடையாளமெங்கே என இளிக்கிறது.
இந்த அறையில் தான்
வாழ்ந்து கொண்டிருப்பதாகவும்
அவர்களால் அவர்கள் அறைகள் நிரம்பி வழிவதாகவும்
எனக்கு தகவல் வருகிறது.
இது என்ன விசித்திரம்!
அறைகளுக்கு எப்போது கண்கள் முளைத்தன?
இனி எனக்கு நிம்மதியில்லை.
நான் நானாகவே இருக்கமுடியாது.
வெளியே எனது ஆடைகள் காய்கின்றன.
அறைக்குள் என் ஆடைகளை மீறி
கண்கள் என்னை ஒற்றறிகின்றன.
நேற்று அவளும் இப்படித்தான் என்றாள்.
இந்தக் கவிதையில் மெல்ல மெல்ல அறையே உடலாக மாறி, உற்றுநோக்குவதைக் கவனிக்கலாம்.
பெண்ணையே நாம் கண்டதில்லை.
ஆணையே நாம் கண்டதில்லை.
உடல்கள் உடைகளில் மறைந்திருக்க
வயிற்றுக்குள் உணவும் மலமும் கலந்திருக்க
ஒவ்வொரு கடவுளுக்கும்
பண்டிகைக்கு மட்டும் பூஜை செய்ய
சூரியனும் சந்திரனும் கடமையில் இருக்க
அம்மாவுக்காக நான் காத்திருக்க
எனக்காக என் குழந்தைகள் காத்திருக்க…
போதும் ஏக்கம்,
எதுக்கினி இவ்வுடல்?
பெண்களுக்கு ‘நாட்குறிப்பு’ எழுதுவது என்பது மிகவும் பிடித்தமான வேலை. தங்களுக்கென வரலாறும் பதிவுகளும் இல்லாது போனதால், நினைவின்மை என்பதே பெண்களுக்கானதால் நாட்குறிப்பு எழுதுவதை அதிலும் ரகசியமாய் எழுதிவைப்பதை பெண்கள் தமக்கான உத்தியாகக் கொண்டதால் தான் கவிதை எழுதத்தொடங்கினர். பெண்களுக்கே நினைவின்மை என்பதை சுகந்தியின் கவிதை மட்டும் தான் இதுவரையிலான நவீன தமிழ்க் கவிதையில் மிகச்சரியாகப் பதிவு செய்திருக்கிறது. ரகசியங்களைப் பகிரங்கமாக வெளிப்படுத்தும் ஊடகம் கவிதையே! பெண்களின் உடல் நினைவுகளைச் சேமித்து வைக்கும் கலயமாகவும், நினைவுகளை சேமித்து வைப்பதற்காகப் போராடும் ஒடுக்கப்பட்ட பெண்களின் நினைவுகளே அவர்களுக்கு சாபம் போலவும் இருக்கின்றன. ஆனால், சுகந்தி குறிப்பிடுவதைப் போல் நினைவின்மையைப் பெண்களுக்கு வழங்கும் அரசியலும், மதம், திருமணம், குடும்பம் இவற்றில் நூல் பிறழாமல் நடக்கத் தேவையான ஞாபகங்களும் அதே சமயம் தன்னிடமிருந்து அபகரிக்கப்படும் நினைவுகளும் எனப் பெண்கள் குடும்பத்தின் தூண்டிலில் நிரந்தர இரை.
என் குழந்தையின்
தொப்புள் கொடியை
அறுத்தது யார்?
பாட்டியா? நர்ஸா?
நினைவில்லை.
என் முதல் கர்ப்பம்
பற்றிய முதல் செய்தியை
யாரிடம் சொன்னேன்?
ஞாபகமில்லை.
பள்ளியில் அ.ஆ.இ.ஈ.
கற்றுக்கொடுத்த ஆசிரியர் யார்?
மறந்து போனது.
பள்ளி மைதானத்தில்
விளையாடும்போது ருதுவான கணத்தில்
என் கைபிடித்து சந்தோஷம் கொண்டமுகம்
நினைவில்லை.
சட்டென செத்துப் போன அப்பா
எனக்காய் விட்டுப்போன வார்த்தைகள்
எவை எவை?
நினைவில்லை.
முதல் பிரசவம் குறித்து
பயமுறுத்திச் சொன்னவர் யார்?
மறந்து போனது.
பாஷை புரியாத ஊரில்
புது பாஷையில்
முதலில் கேட்ட பெண்
நீள்கிறது நினைவின்மை
ஏதோ ஒருவகையில்
எல்லாவற்றிற்கும்
முக்கியத்துவம் இருந்தும்.
மத்தியத்தர வர்க்கத்தினரின் பிரச்சனைகள் அரூபமாகவும் நிரந்தரமாகவும் எழும்பி வருபவை. தோண்டிய பள்ளத்தில் விழுந்த யானையைப் போன்ற அலைக்கழிப்பும் பேதலிப்பும் தருவது. கட்டமைக்கப்படும் குடும்பப்பெருமிதங்கள், வாழையிலையில் விளக்கெண்ணையைத் தடவி நெய்ப்பாயாசம் சாப்பிட்டதாகக் குடும்பத்தை நிமிர்த்தி வைக்கும் சாதுர்யம், காசை எண்ணி எண்ணி காலத்தைக் கழிக்கும் வாழ்க்கை முறை, சிறிய சிறிய நிகழ்வுகளில் தோய்ந்து அலைவுறும் வீட்டின் சூன்யம், வீட்டின் எல்லா பொருட்களும் கருப்பொருள்களாய் உயிர்பெற்று நிழலாடும் சிந்தனை, கணவனை மையமிட்ட குடும்பக் கட்டம், கணவனின் சிந்தனைக்கெட்டாத எதையும் எவரும் சிந்தித்துப் பார்க்கமுடியாத குடும்பத்தினர், இயலாமை, வறுமை, அதை மறைக்கும் பாசாங்கு, கண்ணீரை உள் உறிஞ்சி மறைத்துக் கொள்ளும் போராட்டம் எனக் குடும்பத்தைக் கட்டியெழுப்பவும், அதில் தன் இருப்பை நிழல் தரும் மரமாயும் நிலை நிறுத்திக்கொள்ளவும் போராடிய பெண்கள் தாம் முதல் தலைமுறையாயும், முதல் முறையாயும் குடும்ப அமைப்பை விமர்சித்தவர்கள்.
எனது சூரியன்
பொழுதுகளின் விளையாட்டில்
சிக்கித் தவிக்கும் பொம்மையாய்
அலறுகிறது குழந்தையின் துக்கம்.
ஏதும் நினைத்தபடியற்றுத் தவித்து
வெற்று எண்களைக் காகிதத்தில் எழுதி
வானத்தில் பறக்கவிட்டேன்.
எங்கே தொலைந்தாய் என
உன்னை நானும் என்னை நீயும்
கேட்டுத் தொலைக்க
சிரித்தபடி சிவக்கும் சூரியன்
மேலெழுவான் ஓர் ஓரமாய்.
சிந்தையற்று அமர்ந்திருந்தால்
சுளீரென அடித்து
பிரக்ஞையுடன் பேச வைப்பான்.
இழந்து போன நிமிடங்களை
எண்ணிக் கணக்கிட நிமிர்ந்தால்
நிகழ்காலம் பலியாகிறது.
அடுப்பின் ஓரம் முகம் சிவக்க அமர்ந்தேன்.
செத்துப் போனவர்களின் புகலிடம்
மீளவேண்டும் என்றேன்.
ஓர் இடமும் பாக்கியில்லையென்றான்.
கண்ணீர் வற்றிக் காய்ந்துபோன
கண்களை
மீட்டுத்தர முடியாதா என்றேன்.
கவலையுடன் அவனும் சிரித்தான்.
நீர் கண்டு விரைந்தேன் அது
கானல் நீரெனத் தெளிந்தேன்.
எழுதுகின்ற வேளையும்
நான் மறந்திருந்தால் என்னை
நினைவூட்டும் சூரியன்
எங்கு சென்று தொலைந்தான்.
பாடலின் தெளிவு
ஆரம்பம் ஆகிறது
உன்னை நானும்
என்னை நானும் வென்றெடுக்கலாம்.
எதிர்க்கின்ற வேளையும்
தொலைந்து போக
மீதியிருந்தவன் ரகசியம்
எனக்குள் உதயமாகவில்லை இன்னும்.
சூரியனோ மெல்லச் சிரித்தபடி
மெதுவாய் வருகிறான்.
தீராக்காதல் கொண்டேன்
ஆசை கொண்டேன். அவனுள் செல்ல
அனுமதிக்குமோ காலம்.
வெறுமனே துயரைப் பாடுவது மட்டுமன்று, படைப்பாளுமை. அதிலிருந்து மீண்டு எழுதலையும் பாடி எழுப்ப வேண்டும். சுகந்தி சுப்ரமண்யம் தன் சொந்தத் துயரையெல்லாம் வெறுமனே கோழைத்தனமாகத் தனக்குள்ளேயே வைத்துக்கொள்ளாமல், பொதுத்துயராக்கினார். நெடிய தன் தனிமையான ஒற்றைக் குரலால் தொடர்ந்து எழுதினார். குடும்பம் எனும் தொடர் இயந்திரம் உருவாக்கிய மனப்புழுக்கத்தால் பீறிட்ட தகிப்பையும், கொதிநிலையையும் தன் கவிதைகளில் நிறைப்பதன் வழி, எப்பொழுதும் அவற்றை உதிர்த்து விடுதலையேகும் பயணத்தில் தீவிரமாயிருந்தார். 2009 –ம் ஆண்டு பிப்ரவரி மாதம் 13–ம்தேதி மறைந்தார். தன் வாழ்வு முழுதும் தீரா மன உளைச்சலில் இருந்ததாகக் கூறுகின்றனர். தன் துயரத்தைத் தானே தின்று மாயாது பதிவு செய்த பெண்களெல்லாம், இவ்வாறு அடையாளப்படுத்தப்படுவதுதானே அரசியல்!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
சிறு குறிப்பு; சுகந்தி சுப்ரமண்யத்தின் முதல் தொகுப்பு, புதையுண்ட வாழ்க்கை (1988), மொத்தக் கவிதைகளும் அடங்கிய தொகுப்பு (2003)- ல், மீண்டெழுதலில் ரகசியம் எனும் நூலாய் வெளியானது.
‘தாழற்றுத் திண்டாடும் மனக்கதவு’ அவரது கவிதையில் இருந்து எடுக்கப்பட்ட ஒற்றை வரி.
No comments:
Post a Comment